هرچه شکفتم تو ندیدی مرارفتی و افسوس نچیدی مرا
ماندم و پژمرده شدم ریختم
تا که به دامان تو آویختم
دامن خود را متکان ای عزیز
این منم ای دوست به خاکم مریز
وای مرا ساده سپردی به باد
حیف که نشناخته بردی ز یاد
همسفر بادم از آن پس مدام
میگذرم بی خبر از بام و شام
میرسم اما به تو روزی دگر
پنجره را باز گذاری اگر
No comments:
Post a Comment