Untitled (172)

Untitled (171)

Untitled (170)

در جوی زمان، در خواب تماشای تو می رویم.

سیمای روان، با شبنم افشان تو می شویم.

پرهایم؟ پرپر شده ام. چشم نویدم، به نگاهی تر شده ام.

این سو نه، آن سویم.

و در آن سوی نگاه، چیزی را می بينم، چيزی را می جویم.

سنگی می شکنم، رازی با تقش تو می گویم.

برگ افتاد، نوشم باد: من زنده به اندوهم. ابری رفت،

من کوهم: می پایم. من بادم: می پویم.

در دشت دگر، گل افسوسی چو بروید، می آیم، می بویم.

نه به سنگ - شرق اندوه، سهراب سپهری

Untitled (169)

Untitled (168)

پاییز بود ...

Untitled (167)

Untitled (166)

تابستان آنجا

ساعت يک و نيم است

چه روز باشد

چه شب!

مهم نيست

درست اين است

از آن کس که نسيم را دزديده است، خبری نيست!

نيست،

که نيست،

که نيست...

يغما گلرويی

Untitled (165)

Photos with higher resolution are available in my Picasa. 

وقتی که می رفتی، بهار بود.

تابستان که نيامدی؛

پاييز شد؛ پاييز که برنگشتی، پاييز ماند.

زمستان که نيايی، پاييز می ماند.

تو را به دل پاييزی ات، فصلها را به هم نريز!

عباس معروفی

Untitled (164)

Untitled (163)

نور را پیمودیم، دشت طلا را در نوشتیم.

افسانه را چیدیم، و پلاسیده فکندیم.

کنار شن زار، آفتابی سایه بار، ما را نواخت. درنگی کردیم.

بر لب رود پهناور رمز، رؤیاها را سر بریدیم.

ابری رسید، و ما دیده فرو بستیم.

ظلمت شکافت، زهره را دیدیم،‌‌ و به ستیغ برآمدیم.

آذرخشی فرود آمد، و ما را در نیایش فرو دید.

لرزان، گریستیم. خندان، گریستیم.

رگباری فرو کوفت: از در همدلی بودیم.

سیاهی رفت، سر به آبی آسمان سودیم، در خور آسمان ها شدیم.

...

نيايش - آوار آفتاب، سهراب سپهری

Untitled (162)

می‌روم وز سر حسرت به قفا می‌نگرم

  خبر از پای ندارم که زمین می‌سپرم

می‌روم بی‌دل و بی یار و یقین می‌دانم

  که من بی‌دل بی یار نه مرد سفرم

خاک من زنده به تأثیر هوای لب توست

  سازگاری نکند آب و هوای دگرم

پای می‌پیچم و چون پای دلم می‌پیچد

  بار می‌بندم و از بار فروبسته‌ ترم

گر سخن گویم من بعد شکایت باشد

  ور شکایت کنم از دست تو پیش که برم

از قفا سیر نگشتم من بدبخت هنوز

  می‌روم وز سر حسرت به قفا می‌نگرم

...

سعدی

Untitled (161)

Untitled (160)

آن روزهای خوب

آن روزهای سالم سرشار

آن آسمان های پر از پولک

آن شاخساران پر از گيلاس

آن خانه های تکيه داده در حفاظ سبز پيچک ها به يکديگر

آن بام های بادبادک های بازيگوش

آن کوچه های گيج از عطر اقاقی ها

...

فروغ فرخ زاد

Untitled (159)

گل به گل، سنگ به سنگ این دشت 

یادگاران تو اند 

رفته ای اینک و هر سبزه و سنگ

در تمام در و دشت 

سوگواران تو اند 

در دلم آرزوی آمدنت می میرد

رفته ای اینک، اما آیا 

باز برمی گردی؟

چه تمنای محالی دارم 

خنده ام می گیرد!

...

بی تو - اشکم 

دردم 

آهم

آشیان برده ز یاد 

مرغ درمانده به شب گمراهم 

بی تو خاکستر سردم، خاموش

نتپد دیگر در سینه ی من، دل با شوق 

نه مرا بر لب، بانگ شادی 

نه خروش

بی تو دیو وحشت

هر زمان می دردم 

بی تو احساس من از زندگی بی بنیاد 

و اندر این دوره بیدادگریها هر دم 

کاستن 

کاهیدن

کاهش جانم 

کم 

کم

...

حمید مصدق

Untitled (158)

...

ساده است ستایش گلی

چیدنش 

و از یاد بردن که گلدان را آب باید داد.

ساده است بهره جویی از انسانی

دوست داشتنش بی احساس عشقی

او را به خود وانهادن و گفتن 

که دیگر نمیشناسمش.

ساده است لغزشهای خود را شناختن

با دیگران زیستن به حساب ایشان

و گفتن که من اینچنینم.

ساده است که چگونه می زیم

باری زیستن سخت ساده است

و پیچیده نیز هم ..

چيدن سپيده دم - مارگوت بیکل، ترجمه احمد شاملو

Fly ii

پرواز به آنجا که نشاط است و امید است
پرواز به آنجا که سرود است و سرور است،
آنجا که، سراپای تو، در روشنی صبح
رؤیای شرابی ست که در جام بلور است.

آنجا که سحر، گونه گلگون تو در خواب
از بوسه خورشید، چو برگ گل ناز است،
آنجا که من از روزن هر اختر شبگرد،
چشمم به تماشا و تمنای تو باز است!
...

فريدون مشیری

تجربه ی قبلی

Untitled (157)

از تارم فرود آمدم ، كنار بركه رسيدم‌.

ستاره ای در خواب طلايی ماهيان افتاد. رشته عطری

                 گسست‌. آب از سايه افسوسی پر شد.

موجی غم را به لرزش نی ها داد.

غم را از لرزش نی ها چيدم‌، به تارم بر آمدم‌، به آيينه

                                                  رسيدم‌.

غم از دستم در آيينه رها شد: خواب آيينه شكست‌.

از تارم فرود آمدم ، ميان بركه و آيينه ، گويا گريستم‌.

تارا -آوار آفتاب، سهراب سپهری

Blue iii

Happy birthday Blue !

Thank you all for being there during last 7 years !

Untitled (156)

دور خواهم شد از اين خاک غريب ...

Untitled (155)

Untitled (154)

سایه شدم، و صدا کردم

کو مرز پریدن‌ها، دیدن‌ها؟ کو اوج «نه من»، دره ی «او»؟

   و ندا آمد: لب بسته بپو.

مرغی رفت، تنها بود، پر شد جام شگفت.

   و ندا آمد: بر تو گوارا باد، تنهایی تنها باد!

دستم در کوه سحر «او» می‌چید، «او» می‌چید.

   و ندا آمد: و هجومی از خورشید.

از صخره شدم بالا. در هر گام، دنیایی تنهاتر، زیباتر.

   و ندا آمد: بالاتر، بالاتر!

آوازی از ره دور: جنگل‌ها می‌خوانند؟

   و ندا آمد: خلوت‌ها می‌آیند.

و شیاری ز هراس.

   و ندا آمد: یادی بود، پیدا شد، پهنه چه زیبا شد!

«او» آمد،‌ پرده ز هم وا باید، درها هم

   و ندا آمد: پرها هم.

سهراب سپهری

Untitled (153)

Untitled (152)

With every new day

Your promises fade away

It's a fine day to see

Though the last day for me

It's a beautiful day

It's the last day for me

It's a beautiful day

...

Sarah Brightman lyrics

Untitled (151)

دوست دارم

چند حرف و شاخه گلی در منقار بگيرم

                        و منتظرت بمانم.

باران عصر

موزون و مقفا 

                می بارد

...

و تو دير کرده ای

گل ها 

مثل پرندگان به دام افتاده در کف من می لرزند.

تو نخواهی آمد

و شعر

داستان پرنده ايست

که پرواز را دوست دارد و

                 بالی ندارد.

شمس لنگرودی

Untitled (150)

Untitled (149)

...

خواب رؤيای فراموشيهاست

خواب را دريابم

که در آن دولت خاموشيهاست 

من شکوفايی گلهای اميدم را در رؤياها می بينم 

و ندايی که به من مي گويد:

گرچه شب تاريک است

دل قوی دار، سحر نزديک است 

...

حمید مصدق

Untitled (148)

کجايی ای که دلم بی تو در تب و تاب است 

چه بس خيال پريشان به چشم بی خواب است 

به ساکنان سلامت خبر که خواهد برد 

که باز کشتی ما در ميان غرقاب است

به سينه سر محبت نهان کنيد که باز 

هزار تير بلا در کمين احباب است 

ببين در آينه داری ثبات سينه ی ما را 

اگر چه با دل لرزان به سان سیماب است

بر آستان وفا سر نهاده ايم و هنوز 

اگر اميد گشايش بود ازين باب است 

در آرزوی تو آخر به باد خواهد رفت 

چنين که جان پريشان سايه بی تاب است 

امير هوشنگ ابتهاج

موسيقی

Untitled (147)

خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی

چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی

بشدی و دل ببردی و به دست غم سپردی

شب و روز در خیالی و ندانمت کجایی

دل خویش را بگفتم چو تو دوست می‌گرفتم

نه عجب که خوبرویان بکنند بی‌وفایی

در ِ چشم بامدادان به بهشت برگشودن

نه چنان لطیف باشد که به دوست برگشایی

...

سعدی

Untitled (146)

شب آرام و بی صدا در تشویش کوچه ها سرگردانم

با رویای پنجره با یک سینه خاطره بی سامانم

نامت را تمام شب همراه ستاره ها نجوا کردم

تا در ازدحام شب نقش روشن تو را پیدا کردم

دیوار بی کسی تنها پناه من شبها ای دوست

با اشتیاق تو حیران نگاه من شبها ای دوست

با آرزوی تو در هر کجای شب از تو خواندم

با جستجوی تو در کوچه های شب تنها ماندم

...

Untitled (145)

چه ترا دردی است

کز نهان خلوت خود می زنی آوا

و نشاط زندگی را از کف من می ربایی؟

...

روز خاموش است، آرام است.

از چه ديگر می کنی پروا؟

سهراب سپهری

Untitled (144)

نظری کن که به جان آمدم از دلتنگی
گذری کن که خیالی شدم از تنهایی
گفته بودی که بیایم چو به جان آیی تو
من به جان آمدم اینک تو چرا می‌نایی
بس که سودای سر زلف تو پختم به خیال
عاقبت چون سر زلف تو شدم سودایی
...

فخرالدین عراقی

Untitled (143)

Untitled (142)

ترسم که اشک در غم ما پرده در شود
وین راز سر به مهر به عالم سمر شود

گویند سنگ لعل شود در مقام صبر
آری شود ولیک به خون جگر شود

خواهم شدن به ميکده گريان و دادخواه
کز دست غم خلاص من آنجا مگر شود

ای جان حديث ما بر دلدار بازگو
ليکن چنان مگو که صبا را خبر شود

...

حافظ

Untitled (141)

وه که هر گه که سبزه در بستان
بدمیدى، چه خوش شدى دل من

بگذر اى دوست تا به وقت بهار
سبزه بینى دمیده بر گِل  من

سعدی

Untitled (140)

چون درختی در صمیم سرد و بی ابر زمستانی

هرچه برگم بود و بارم بود،

هرچه از فر بلوغ گرم تابستان و میراث بهارم بود،

هرچه یاد و یادگارم بود،

ریخته ست.

چون درختی در زمستانم،

بی كه پندارد بهاری بود و خواهد بود.

دیگر اكنون هیچ مرغ پیر یا كوری

در چنین عریانی انبوهم آیا لانه خواهد بست؟

دیگر آیا زخمه های هیچ پیرایش،

با امید روزهای سبز آینده؛

خواهدم اینسوی و آنسو خست؟

چون درختی اندر اقصای زمستانم.

ریخته دیری ست

هرچه بودم یاد و بودم برگ.

یاد با نرمك نسیمی چون نماز شعله بیمار لرزیدن،

برگ چونان صخره كری نلرزیدن.

...

اخوان ثالث

Untitled (139)

Untitled (138)

برف در پر و بالم می نشيند و آب نمی شود

من که نمی دانم تو کجایی 

اما خلاصه بهاری هم می آيد

...

از خاکستر و بانو - شمس لنگرودی

Untitled (137)

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده‌ام

چون به بهار سر کند لاله ز خاک من برون
ای گل تازه یاد کن از دل داغ دیده‌ام

یا ز ره وفا بیا یا ز دل رهی برو
سوخت در انتظار تو جان به لب رسیده‌ام


رهی معيری

Untitled (136)

و آنها که اول سخن گفتند بعد پشيمان شدند؛ و آنها که نگفتند، پشيمان شدند. ندامت، يک لغت بود در زير آفتاب و باران و تاريکی. و سال ها مجموع باران و آفتاب و تاريکی بود، و اينها رنگ ندامت را شستند. برای چه بايد پشيمان بود؟

برای همه ی آنچه از دست رفته بود؟

يا برای آنچه به دست آمدنی نبود؟

و يا برای قصه ای که در پايانش رسيديم و هيچ کس درباره ی آغازش سخنی نگفت؟

برای روزها و صدای جوشيدن آب؟

برای تو - هليا؟

...

بار ديگر، شهری که دوست می داشتم - نادر ابراهيمی

Untitled (135)

بازار گل تهران، نوروز 1386

بی آن که تو را ببينم

در تو رها می شوم

و در کف دريا چشم می گشايم 

رودم

و به غرقه شدن در تو معتادم.

بی آن که بوی تو را بشنوم

ريشه های سياهم در تاريکی بيدار می شوند

فرياد می زنند: بهار، بهار

شاخه های درختم من

به آمدنت معتادم.

....

شمس لنگرودی

Untitled (134)

نی ها، همهمه شان می آيد.

مرغان، زمزمه شان می آيد.

در باز و نگه کم

و پيامی رفته به بی سویی دشت.

گاوی زير صنوبرها،

ابديت روی چپرها.

از بن هر برگی وهمی آويزان

و کلامی نی،

نامی نی.

پايين، جاده بیرنگی.

بالا، خورشيد هم آهنگی.

سهراب سپهری

آسمان به اندازه آبی

...

آسمان به اندازه آبی.

سنگچين ها، تماشا، تجرد.

کوچه باغ فرا رفته تا هيچ.

ناودان مزين به گنجشک.

آفتاب صريح.

خاک خشنود.

چشم تا کار می کرد

هوش پاییز بود.

ای عجيب قشنگ!

با نگاهی پر از لفظ مرطوب

مثل خوابی پر از لکنت سبز يک باغ،

چشم هایی شبیه حيای مشبک،

پلک های مردد

مثل انگشت های پريشان خواب مسافر!

زير بيداری بيدهای لب رود

انس

مثل يک مشت خاکستر محرمانه 

روی گرمای ادراک پاشيده می شد.

فکر 

آهسته بود.

آرزو دور بود

مثل مرغی که روی درخت حکايت بخواند.

در کجاهای پاییزهایی که خواهند آمد

يک دهان مشجر

از سفرهای خوب

حرف خواهد زد؟

تنهای منظره - سهراب سپهری

Untitled (133)

میان خونم و ترسم که گر آید خیال او

به خون دل خیالش را ز بی‌خویشی بیالایم

رها کن تا چو خورشیدی قبایی پوشم از آتش

در آن آتش چو خورشیدی جهانی را بیارایم

که آن خورشید بر گردون ز عشق او همی‌ سوزد

و هر دم شکر می گوید که سوزش را همی‌ شایم

رها کن تا که چون ماهی گدازان غمش باشم

که تا چون مه نکاهم من چو مه زان پس نیفزایم

دیوان شمس - مولوی

Sunlight reflection over the sea, clouds, shadows

آمدند

دوباره ابرها آمدند.

و چتر، در سياهی چند ماه ِ فراموشی

دوباره به من فکر می کند،

به جاده هایی که هنوز به دنيا چسبيده اند

به غربتی که ميان کلمات و سفر

چقدر سنگين

مرا به راه می برد

تو را به خانه می آورد.

در اين سفر که ماه سفيد است

و آسمان که همان آبی بود،

چقدر کنار پنجره برايت می آورم

چقدر راه نرفته برای سفر.

در اين سفر

ميان سنگينی کلمات

به پروانه ها فکر می کردم

که دور کودکی های از مدرسه تا جاده های جهان

چرخيدند....

در اين سفر

چقدر رها می شوم،

نه اينکه من از غربت کلمات

که تمام دنيا از من رها می شود.

...

نگاه کن

دوباره ابرها آمدند.

نيمه مرطوب ماه – هيوا مسيح

Untitled (132)

کلبه هور