از تارم فرود آمدم ، كنار بركه رسيدم.
ستاره ای در خواب طلايی ماهيان افتاد. رشته عطری
گسست. آب از سايه افسوسی پر شد.
موجی غم را به لرزش نی ها داد.
غم را از لرزش نی ها چيدم، به تارم بر آمدم، به آيينه
رسيدم.
غم از دستم در آيينه رها شد: خواب آيينه شكست.
از تارم فرود آمدم ، ميان بركه و آيينه ، گويا گريستم.
تارا -آوار آفتاب، سهراب سپهری
نی در خوابِ برکه
ReplyDelete