سایه شدم، و صدا کردم
کو مرز پریدن‌ها، دیدن‌ها؟ کو اوج «نه من»، دره ی «او»؟
و ندا آمد: لب بسته بپو.
مرغی رفت، تنها بود، پر شد جام شگفت.
و ندا آمد: بر تو گوارا باد، تنهایی تنها باد!
دستم در کوه سحر «او» می‌چید، «او» می‌چید.
و ندا آمد: و هجومی از خورشید.
از صخره شدم بالا. در هر گام، دنیایی تنهاتر، زیباتر.
و ندا آمد: بالاتر، بالاتر!
آوازی از ره دور: جنگل‌ها می‌خوانند؟
و ندا آمد: خلوت‌ها می‌آیند.
و شیاری ز هراس.
و ندا آمد: یادی بود، پیدا شد، پهنه چه زیبا شد!
«او» آمد، پرده ز هم وا باید، درها هم
و ندا آمد: پرها هم.
سهراب سپهری
سرچشمه رويش هايي، دريايي، پايان تماشايي. تو تراويدي، باغ جهان تر شد، ديگر شد.
ReplyDeleteBAH BAH
ReplyDeletemishe shaghayegh bezari ???