Untitled (140)

چون درختی در صمیم سرد و بی ابر زمستانی

هرچه برگم بود و بارم بود،

هرچه از فر بلوغ گرم تابستان و میراث بهارم بود،

هرچه یاد و یادگارم بود،

ریخته ست.

چون درختی در زمستانم،

بی كه پندارد بهاری بود و خواهد بود.

دیگر اكنون هیچ مرغ پیر یا كوری

در چنین عریانی انبوهم آیا لانه خواهد بست؟

دیگر آیا زخمه های هیچ پیرایش،

با امید روزهای سبز آینده؛

خواهدم اینسوی و آنسو خست؟

چون درختی اندر اقصای زمستانم.

ریخته دیری ست

هرچه بودم یاد و بودم برگ.

یاد با نرمك نسیمی چون نماز شعله بیمار لرزیدن،

برگ چونان صخره كری نلرزیدن.

...

اخوان ثالث

Untitled (139)

Untitled (138)

برف در پر و بالم می نشيند و آب نمی شود

من که نمی دانم تو کجایی 

اما خلاصه بهاری هم می آيد

...

از خاکستر و بانو - شمس لنگرودی

Untitled (137)

تا تو مراد من دهی کشته مرا فراق تو
تا تو به داد من رسی من به خدا رسیده‌ام

چون به بهار سر کند لاله ز خاک من برون
ای گل تازه یاد کن از دل داغ دیده‌ام

یا ز ره وفا بیا یا ز دل رهی برو
سوخت در انتظار تو جان به لب رسیده‌ام


رهی معيری