Untitled (68)

خاطره سفر دشت سوسن

می رفتيم، و درختان چه بلند، و تماشا چه سياه

راهی بود از ما تا گل هيچ

مرگی در دامنه ها، ابری سر کوه، مرغان لب زيست

می خوانديم: «بی تو دری بودم به برون، و نگاهی به کران

و صدايی به کوير.»

می رفتيم، خاک از ما می‌ ترسيد، و زمان بر سر ما

می باريد

خنديديم: ورطه پريد از خواب، و نهان ها آوايی افشاندند

ما خاموش، و بيابان نگران، و افق يک رشته نگاه

بنشستيم، تو چشمت پر دور، من دستم پر تنهايی، و

زمين ها پر خواب

خوابيديم. می گويند: دستی در خوابی گل می چيد

سهراب سپهری