Untitled (175)

شب از شب‌های پاییزی‌ست.

از آن همدرد و با من مهربان شب‌های شک‌آور،

ملول و خسته‌دل، گریان و طولانی.

شبی که در گمانم من که آیا بر شبم گرید، چنین همدرد،

و یا بر بامدادم گرید، از من نیز پنهانی.

و اینک - خیره در من، مهربان- بینم

که دست سرد و خیسش را

چو بالشتی سیه زیر سرم - بالین سوداها - گذارد شب

من این می‌گویم و دنباله دارد شب.

خموش و مهربان با من

به‌ کردار پرستاری سیه پوشیده پیشاپیش، دل برکنده از بیمار،

نشسته در کنارم، اشک بارد شب.

من این می‌گویم و دنباله دارد شب ...

مهدی اخوان ثالث - از این اوستا

توضيح اينکه، عکس و شعر را در بايگانی پيدا کردم و هيچ ربطی به هيچ تقويمی ندارد.

Untitled (174)

سد میجران - مازندران

...

برگردیم، که ميان ما و گلبرگ، گرداب شکفتن است.

موج برون به صخره ی ما نمی رسد.

ما جدا افتاده ایم، و ستاره ی همدردی از شب هستی سر می زند.

ما می رويم، و آیا در پی ما، يادی از درها خواهد گذشت؟

ما می گذريم، و آيا غمی بر جای ما، در سايه ها خواهد نشست؟

برويم از سايه ی نی، شايد جایی، ساقه ی آخرين، گل برتر را در سبد ما افکند.

...

سهراب سپهری، بيراهه ای در آفتاب - آوار آفتاب